1 Nisan 2010 Perşembe

cevapsız sorular.

Dışardan bakınca "cool" ya da "umursamaz" görünmekten bu vakte kadar hiç rahatsız olmamıştım. Ama insanların kafenin ortasında kendimi tutaayıp gözyaşlarına boğulduğum anda destek olacakları halde gözlerini fal taş gibi açıp şaşırmalarından çok rahatsız oldum bugün.
Aklımda onlarca cevapsız soruyla kalmış, herkesi memnun etmeye çalışmaktan, herşeyi zamana bırakmaktan, kafamda kurup durduğum onlarca olasılıktan, bazen soluğumun kesilip rengimin atmasına sebep veren olaylardan, boş gözlerle etrafa bakmaktan yoruldum.
Hiç kimseyi istediğim ortak paydada toplayamıyorum, hiç birşeyi akışına bırakamıyorum.
Olmasını istediklerim benim istediğim gibi olana kadar direteceğimi ve insanların da bana diş göstereceğini biliyorum. Olsun, gene de istiyorum.

2 yorum:

  1. Gene de iste.!!
    Mükemmelliyetçi olup hem de yüksek empati sahibi olmak.. İnsana ikisi ayrı ayrı bile yeterince acı yaşatabiliyorlar ikisine birden sahip olmak zindan edebilir hayatı.

    Empatinin azı karar çoğu zarar. Tecrübeyle sabit.
    Bbomboş insanlardan oluşan bir dünyadayız ve önceliği illa kendimize vermek zorundayız yoksa o üzmemek için yırtındıklarımızı düşüşümüze gülerken bulabiliriz. Bu böyle maalesef.

    Kimseyi memnun etmeye çalışma çünkü bunun mümkünatı yok. Herkesi memnun edemeyiz. O yüzden içimizden geleni yapmalıyız hem de kararlılıkla.

    Kendi hayatımız için sadece.!!

    YanıtlaSil
  2. "o üzmemek için yırtındıklarımızı düşüşümüze gülerken bulabiliriz." şu cümlen içimde öyle bi yerlere oturdu ki Haşmet...
    Yazdıkların için teşekkürler, desteğin için teşekkürler.

    YanıtlaSil

Üşenmeyip yorumladığın için teşekkürler. (: