En son ne zaman gece yatarken hayal kurdum anımsayamıyorum.

Önceden ne zaman uykum tutmasa saçma sapan hayaller kurardım öylece uyur kalırdım.

Derseniz ki artık hiç mi hayal kurmuyorsun, hayal dünyan o kadar mı kurudu öyle değil işte. Gene var hayallerim hem de en uçubik halde ama ben gecenin bi vakti kurduğum, rüyama bile giren hayallerimi özlüyorum. O hayalleri kurdurabilen etmenleri özlüyorum.

Hiç bir zaman hiç kimseye onu ne kadar çok sevdiğimi gösteremedim. Yapamadım yani hala yapamıyorum. Odunluğum da bu yüzden. Sevgimi göstermeye çalışıp şımardığımda da olmuyor yani üstüme oturmayan elbise gibi kalıyor. Bu karşımdakini sevmiyorum anlamına gelmesin. Hayır belki de uğruna ölebileceğim sayılı insanlardan biri ama ben gene de yapamıyorum. Sevgisini gösterebilen insanlara imreniyorum.

Artık istesem de -tek bir kişi hariç- hiç bir şeye alışamıyorum. O kadar alıştım ki bitmelere gitmelere kırılmalara "bu da gider sed, alışma." diyorum. Kendi kendimi dizginliyorum.

İnsanların her daim beni şaşırtmalarına alıştım ama, tepki bile veremiyorum bazen.

Her şeye rağmen her zıkkımı makaraya vurabilen halime şaşırıyorum. Her şeye rağmen hala daha gülebiliyorum her şeye rağmen etrafımdakileri güldürebiliyorum. Sanırım bununla yetinebiliyorum.