Her şey canımı yakıyor şu 3-4 gündür.
Önce kendime kızıyorum sinirlendiğim zaman gözüm hiçbir şeyi hiç kimseyi görmüyor, söylediğim lafların farkında olmuyorum diye.
Sonrada sana kızıyorum, suçumu kabul edip de düzeltmeme o kadar da izin vermediğin için.
Belirsizliğin can yakışı, bıçak yarasından bile daha fenaymış.
Eskileri düşünüp ağlamak, günler öncesindeki mesajlara bakıp üzülmek...
Gündüzleri kafamı bir şeylere verip hatırlamamaya çabalarken geceleri artık kendimi kaybetmem, canımın uzun zamandan sonra bu kadar yanması.
Seninle yaptığım herşeyi ayrı ayrı özlemem, seninle geçtiğim yerlerden sensiz geçince yaşadığım can acısı.
Düzelicek herşey, çok da iyi olacak diye kendimi telkin etmem.
Kabusun içinde gibiyim, uyanmak için seni bekliyorum.